Dag 2 is vaak de “moeilijkere” dag, die alle kwalen en gevaren bloot legt: de te korte nacht, het aantal geleefde jaren en de bijwerkingen van teveel opgenomen vocht, dat soms niet uit de hemel valt, maar hier uit brouwerij de Hoorn kwam. Maar laat ons vooral niet klagen, want het programma van de ultieme 2de-Gevarenwinkel-festival-dag, doet alles snel vervagen…

Zaterdag 26/08/23: CHILLY WILLY* (14u00-15u00) – WILK (15u10-16u10) – THE JUKE JOINTS* (16u20-17u20) – MIKE FARRIS (17u30-18u40) – THE “ORIGINAL” STRIKES* (18u50-20u00) – ROBERT JON & THE WRECK (20u10-21u30) – BASKERY* (21u40-22u50) – RONNIE BAKER BROOKS (23u00-00u30) – BOOGIE BEASTS* (00u30-… after party) (*@ Roots)

“Shake your hips…”

In 1998, tijdens de éérste editie van het (Ge)Varenwinkel Festival aan Café De Krol, stond CHILLY WILLY met de Loony Goony & The Free American Indian Hippy Blues Streetfruits als headliner op de affiche. Deze “ambi”-blues band viert zijn 30ste verjaardag en naar die van den Huibbe, daar is het raden naar... Ze staan hier vandaag op het roots podium met de originele 1992-bezetting. Wim “Huibbe” Huybrechts -nu vaak met zijn zoon te vinden in gazettenwinkel De Noene in Eiverbeu- de frontman van de band, die ooit in de regio van Zichem met een bluesband begon. Walter “Vibemachine” Cuyvers (°1940), de oudste drummer van België (Cotton 3, Blue Bottle, Easy Does It) en het langst spelende lid van de band die nooit van repertoire, maar regelmatig van bezetting veranderde. In 1998 maakten gitaristen Dirk “Pizze” Piselé en Dirk “Calvin” Cuyvers (zoon van) ook deel uit van de band samen met Roel Celis op bas en Gery “Dizzy” Alaerts op harp. In 2002 nam gitarist Alain “AC” Counye de rol van Dirk Piselé over, dit terzijde. Voeg hier nog aan toe: Roel Celis op bas, dan zijn we voor de feesteditie “complète”.
Chilly Willy & Co. deden, met een ode aan hun voorgangers, wat van hun verwacht werd. Dat hadden de vroege/echte fans geweten. Zij dansten het slechte van zich af en vervoegden hen in de grote finale, op het podium. Een moment, dat velen digitaal vereeuwigden, een stukje Varenwinkel dat ons simpel brein nooit zal vergeten…

“Gentse wolven op het podium…”

De blues/rock band WILK werd enkele jaren geleden omschreven als “de nieuwste sensatie uit de bruisende Gentse blues scene…”. Bart Peters schreef over de frontman, zanger/gitarist Jorg D’hondt: “Wauw!... uitstekend gitaarspel! Wat een stem, ze slingert me terug naar de sixties!” Én, An Lemmens “zag hem tijdens Belgium’s Got Talent wel zitten...”. Jorg D’hondt is om zijn boterham te verdienen IT-manager en daarnaast als muzikant niet de eerste de beste. Hij staat al jaren op het podium en schitterde o.a. bij Shocking Blue, The Incredible Time Machine en Lauren Hoffman. Midden 2021 koos D’hondt voor meer “me-time”. Wilk (het Pools voor “wolf”) is blues, is rock én Americana, met een wolkje psychedelica. Wilk is naast D’hondt verder Jan Borré (keys), normaliter drummer Edwin van der Burgt, maar hier Jan Servaes (de broer van Bluesbones’ Gert), Jef Ghijselen (bas) en 3 blazers: Katty van Kerkhove (bariton & alt sax), Stijn Despiegelaere (tenor sax) & Siebe Duthoit (trompet). Op zijn debuutalbum ‘Running Man’ (2021) ging hij -het liefst met zijn knalrode ES335, Gibson’64- op zoek naar zijn roots en vertaalde hij zijn leefwereld, herinneringen, toekomstbeelden in sound en riffs die blijven nazinderen. Wilk was één van de voorgeselecteerde Belgische bands voor de BBC 2022, om recent België te vertegenwoordigen op de 11de European Blues Challenge, die op 2 en 3 juni 2023 in Chorzów in Polen doorging. Özgür Hazar’s Blues Syndicate, de band van de Turkse Leuvenaar, won de voorselectie maar in Chorzow wonnen Noa & The Hell Drinkers voor Spanje een plaats voor de IBC 2024-finale in Memphis (TN). In de voorselectie van de BBC-2023 is Wilk er opnieuw bij. Ook voor de Bluesbones’ was een tweede ronde raak.
Wilk opende (zoals vaker) met “Yes” en “Caesar”, odes aan Jorg’s opa. Wat daarna nog volgde was, vaak door de inbreng van de blazers, denderend. Ik noem “Less Is More” dat exotisch à la Santana klonk, een nieuw nummer “Moonshine”, “Worry Mamma” en de encore, “Running Man”. Ze -maar vooral Katty op bariton sax- maakte(n) hiermee mijn dag!   

“Van Zeeland naar Chicago!...”

Met meer dan 40 jaar activiteit op de teller blijven THE JUKE JOINTS, vier Zeeuwse blues/rockers garant staan voor de nodige ambiance op het podium. Op hun album ‘Goin’ to Chicago’ uit 2010 kregen ze zelfs assistentie van onder meer Ana Popovic en Eddy Clearwater met als producer niemand minder dan Ronnie Baker Brooks. Zowel in 2012 alsook in 2016 schreven ze de Dutch Blues Challenge’ op hun naam ze waren ook de begeleidingsband van internationale artiesten als Eddy “The Chief’ Clearwater. Peter Kempe (zang, drums, mandoline, a gitaar), Sonnyboy Van de Broeck (harmonica, accordeon, zang), Michel “Boogie Mike” Staat (gitaar) & Derk Korpershoek (bas, zang) zijn nooit echt weg geweest. Een aanwezige promotor noteerde hen alvast in zijn boekje…
Met de JJ’s was het opnieuw feesten. Op de eerste rijen stonden vooral enthousiaste Noorderburen die het viertal al vanaf “I’m Going Up” en “Let It Roll” en wat later op Rory’s “Going to My Hometown” omarmden. Op muziek plak je geen leeftijd, dat lieten enkele nog erg jonge JJ-fans duidelijk blijken!   

“Hedendaagse soul…”

MIKE FARRIS, een in Nashville gevestigde roots muzikant, was de oprichter en leadzanger van de Screamin' Cheetah Wheelies. Sinds 2001 treedt hij solo op. In 2015 ontving hij een Grammy voor zijn album ‘Shine for All the People’ (2014). In 2018 bracht hij tot hiertoe zijn laatste album ‘Silver & Stone’ uit. Het kwam er ter ere van 23-jarig huwelijk en de steun van zijn vrouw Julie tijdens zijn jaren van worstelen met verslaving en alcoholisme. Zijn klankkleur is bijzonder soulvol te noemen en doet denken aan namen als Sam Cooke en Otis Redding. Op zijn laatste album stond o.a. Bill Wither’s “Hope She’ll Be Happier”’ en wordt bestempeld als moderne soul met een gospel kantje.
Een van de “bijzondere” optredens was dit ongetwijfeld van muzikale eenzaat,  ene mij onbekende, Mike Farris. Met wat een stem en flair pakte hij het publiek snel in met o.a. “Let Me Love You Baby” (uit zijn 2018-album, ‘Silver & Stone’), “Real Fine Day” (uit zijn 2014-album ‘Shine for All the People’), voor zijn vrouw die hem redde, “Tennessee Girl” én zijn solo akoestische nummers als het kippenvelmoment, Blind Willie Johnson’s, “John the Revelator”. Inderdaad, voor mij vandaag wel de revelatie deze Mike Farris!

“Terug als nooit tevoren…”

Ook THE STRIKES herrezen zowat als een feniks uit de as om -als “THE ORIGINAL”- opnieuw te kunnen gaan optreden. Voor blues experts in de Lage Landen (en ook daarbuiten) is dit eigenlijk een doorstart van een band, die in 2004 -in de slipstream van Lester Butler’s blues/rock band The Red Devils- als jonge honden opvallend hun entree deden in de Nederlandse blues scene en met hun legendarisch album ‘Bathroom Acoustics’ (2005) al direct furore maakten. Nadat hun wegen enkele jaren later uiteen gingen, besloten het blues harmonica fenomeen Pieter “Big Pete” van der Pluijm, Jody van Ooijen (drums), Roelof Klijn (bas) en Sjors Nederlof (gitaar) in 2018, na een reünie concert, om als The Strikes opnieuw te gaan optreden. Big Pete was zo’n 25 jaar geleden voornamelijk actief als gitarist in diverse rockbands, maar na het ontdekken van Lester Butler (1959-1998), de frontman en zanger/harmonicaspeler van The Red Devils, ging hij vol voor de mondharmonica. Na de tragische dood van Butler werd Big Pete gevraagd om met The Red Devils te toeren, waarbij ze na hun reünie in 2018 het voorprogramma van ZZ Top verzorgden en, o.a. ook tijdens Hookrock 2020 in Diepenbeek te zien waren. In oktober 2011 verscheen bij Delta Groove Records Pete’s langverwachte soloalbum ‘Choice Cuts’. Gitarist Sjors Nederlof (Coup De Grace, King Mo…) was winnaar van The Dutch Blues Gitarist Award 2011. Bassist Roelof Klijn toerde met Malford Milligan door Amerika en nam daarna ook deel aan de theatertour “The Sound of Blues & Americana” van Johan Derksen. Rest er nog drummer Jody “The Hitter” van Ooijen, de “King of the Shuffle”. Hij speelde zo wat met ons kent ons. Zij slaan op het podium toe door Big Pete telkens een flinke portie r’n’r in de aderen te injecteren.
We maakten ze nog recent mee van hun optreden voor Move2Blues in Heusden. Hier vlogen ze er -onder het motto wat goed is wordt vaak beter- ook stevig in met nummers als “Way Down South” en “Country Girl”, waarbij Big Pete zijn harmonica vaak deed grooven. Wat was dit opnieuw genieten!...

“Shiver & Shake…”

Een band die hier altijd al veel steun vond en die België -lees (Ge)Varenwinkel- jaren geleden als springplank gebruikte om in Europa te kunnen doorbreken is ROBERT JON & THE WRECK. Robert Jon (Burrison) groeide op in Cerritos, in het Zuiden van Californië. De oude lp’s met gospelmuziek van zijn vader bepaalden sterk zijn toekomst als muzikant. Op de middelbare school begon Jon zijn eerste nummers te schrijven. Later, op de universiteit in Glendora, ontmoette hij drummer Andrew Espantman en Wong. Als trio jamden ze regelmatig samen en ontmoetten ze toetsenist/zanger Steve Maggiora en nog later vervoegde gitarist Kristopher Butcher hen. Hun muzikale reis begon in februari 2011 met hun debuutalbum ‘Fire Started’, een blues/rock album met country en classic rock invloeden. Ondertussen traden ze ook al op in andere Europa landen en tijdens grote festivals. Hun meest recente studioalbum ‘Shine a Light On Me Brother’ kreeg wereldwijde bijval én Joe Bonamassa nam hen pas nog mee op cruise. Gezellig toch om bekende Southern rockers (Robert Jon, Henry “James” Schneekluth - lead gitaar, Andrew Espantman - drums, Warren Murrel – bass & Jake Abernathie: keys) opnieuw op (Ge)Varenwinkel te ontmoeten! In Peer kwam, zag en overwon Jon en vanavond was dat met nummers als “Do You Remember”, “Waiting for Your Man” en “Ride Into the Light” ook niet anders…
Geen drie maar vier keer is in Varenwinkel scheepsrecht en dat liet een volle tent al snel horen. Voor mij klonken hun songs soms wat als “opnieuw” dat nummer, maar dat kon bij velen de pret zeker niet verminderen. Als ik “Oh Miss Caroline”, “Shine a Light On Me Brother” en “Do You Remember” noem, begrijp je me beter…    

“Zweedse hippe zussen…”

BASKERY is een Zweedse alternatieve Americana, folk/rockband, bestaande uit de drie hippe zussen Greta, Stella & Sunniva Bondesson, die we sinds 2007 kennen van hun EP ‘One Horse Down’. Sindsdien heeft de band vier studioalbums uitgebracht én een hele weg afgelegd. In 2014 verhuisden de zussen van Europa naar Nashville (TN) totdat ze in september 2014 een platencontract kregen bij Warner Bros en Los Angeles (CA) hun volgende habitat werd. Hun vierde studioalbum ‘Coyote & Sirens’ werd uitgebracht in 2018 en opgenomen in de Glenwood Studios in Burbank (LA) met Andrew Dawson als producer. Greta, Stella & Senniva kwamen naar (Ge)Varenwinkel en zetten de rootstent snel in vuur en vlam.
Line-up: Greta: gitaar banjo, gitaar, drums, mondharmonica, zang / Stella: contrabas, e bas, zang / Sunniva: a+e gitaren, cello, zang.
Drie aanlokkelijke dames met aanstekelijke folky en country deuntjes, zo kan je deze Zweden noemen. Ze openden meerstemmig met “Here to Pay My Dues” en het pittige “Shut the Catflap”, waarbij meezingen mag. Ze gooien er daarna enkele Neil Young-covers tussendoor en zetten de tent op stelten met o.a. “The Big Flo” en een nummer in een Zweeds meerstemmig drinknummer, “Bort Allt Vad Oro Gör”. Mag het voortaan nog méér zijn van dat?!...

“Zoon van, geboren en getogen in Chicago…”

RONNIE BAKER BROOKS is de zoon van Lee Baker, Jr. aka Lonnie Brooks (1933-2017), de zydeco, rock en blues gitarist. Lange tijd trad Lonnie Brooks op in het clubcircuit van Chicago, vaak andermans hits vertolkend, tot vier van zijn nummers werden opgenomen in de ‘Living Chicago Blues Anthology Vol. 3’ (1978) van Alligator Records. Hierna nam Lonnie’s carrière een vlucht. Het album ‘Bayou Lightning’ [1979] bevat, volgens velen, Lonnie’s beste werk. Ronnie Baker Brooks (nu 56) speelde al gitaar toen hij zes was. Vanaf zijn negentiende speelde hij (twaalf jaar lang) in de band van zijn vader. In 1998, ging hij -hij had al sinds 1992 een eigen band- op advies van zijn vader solo, startte hij zijn eigen label en debuteerde hij met ‘Golddigger’. Drie jaar later volgde ‘Take Me Witcha’ (2001). Ronnie toerde in de States en in Europa en is de producer van Eddy Clearwater’s ‘West Side Strut’ (2008). Ronnie is als gitarist te horen op albums van Elvin Bishop, Billy Branch en rock gitarist “Big Head” Todd (& the Monsters). Ronnie Baker Brooks stond in Herselt al op het podium in 2012. Als zoon van brengt hij opnieuw de Chicago blues en soul naar het festival. Zijn voorlopig laatste album was ‘Times Have Changed’ (2017). In 1988 speelde hij gitaar op Lonnie’s album ‘Live From Chicago, Bayou Lightning Strikes’ en het is nu net de sfeer van de bayou die we vanavond op de weide van (Ge)Varenwinkel beleefden...
Het feestmoment én het budget lieten het toe om voor de éérste keer iemand te laten overvliegen. Het was de zoon van Lonnie Baker Brooks, Ronnie met in zijn band Joe Pratt aan de bas, Darry Coutts aan de keys en Christopher Singleton op drums. Hij haalde zowat alles uit zijn gitaar, leverde zowat de perfecte solo’s af en deed iedereen zingen op “Satisfaction” en “Girl I Miss You” en, wegdromen op “Let Me Love You Baby” en “Stuck On Stupid”. Dit zal velen ook zeker bijblijven, zoals meer van deze zowat perfecte feesteditie!...  

“Waar is dat feestje?...”

De jubileum editie van (Ge)Varenwinkel feestelijk afsluiten moet je inderdaad doen met een veelgevraagde échte Belgische band, die verdiend in de lift zit én die wat feesten betekent, de BOOGIE BEASTS. Dat de Boogie Beasts een Belgische band pur sang is, verklaart zich in de line-up van de band. Patrick Louis (zang, gitaar – verving in 2019 Mathias Dalle) & Fabian Benardo (harmonica) zijn afkomstig uit de provincie Luik met de gelijknamige Vurige Stede als hoofdstad en “rode draad” Jan Jaspers (zang, gitaar) & Gert Servaes (drums) uit het groene Limburg, wat sinds 2010 buiten wat intern vreemd gestotter om elkaar soms te verstaan, géén verdere communautaire problemen gaf. Belgischer-dan-Belgisch kan het niet, als je beseft dat een Luikenaar er een is met een Vlaams klinkende en de andere, met een Italiaanse familienaam. Eerdere succesvolle muzikale escapades (Voodoo Boogie, High Five Jive, Dizzy Dimples, Stinky Lou & the Goon Mat, Lord Benardo) waren er van zowat alle genoemden in verschillende formaten aan beide kanten van de taalgrens. Vorig jaar brachten ze hun derde studio album ‘Blues from Jupiter’ uit en het staat als een paal boven water, dat de tent uit de bol zal gaan op nummers als “I Don’t Care” en “Mad”. De apotheose van deze 25ste verjaardag is een band met signature hypnotische beats, zoals velen die ondertussen kennen en beleefden. Beestige boel als je het mij vraagt, maar niet voor deze al wat oudere vermoeide jongen…

ROOTSTIME QUOTE: “Ongelooflijk dat een band uit de 25-jaren-geleden-editie ook nu nog kan openen. CHILLY WILLY maakte er in de roots tent al onmiddellijk een feestje van, waarin in de finale tijdens Slim Harpo’s “Shake Your Hips”, iedereen het podium op mocht. WILK was daarna kort gezegd: bovenmaats. Hun plaats in de finale van de Belgische Blues Challenge is opnieuw een vanzelfsprekendheid! De man die de aandacht van iedereen trok was ongetwijfeld MIKE FARRIS, maar ook de drie Zweedse Sirenen van BASKERY imponeerden, charmeerden. Afsluiten moest terecht met een “echte” blues man, RONNIE BAKER BROOKS. Hij linkte The Rolling Stones aan Otis Spann en de real blues. Dat maakte het zelf in de regen méér dan de moeite waard…”

Eric Schuurmans